„ Dzieło ewangelizacji nie jest niczyim aktem osobistym i samotnym,
ale całkowiciekościelnym. Dlatego, kiedy choćby najpospolitszy kaznodzieja,
katechista czy duszpasterz, w jak najbardziej odległym kraju,
głosi ewangelię, gromadzi swą małą wspólnotę, udziela sakramentów,
choćby był sam, wykonuje akt kościoła a jego dzieło łączy się z działalnością
ewangelizacyjną całego Kościoła”. ( św. Paweł VI „Ewangelii
nuntiandi”)

Czcigodni Kapłani!
Drodzy Bracia i Siostry, Parafianie!

AMAHORO! To znaczy przesyłam Wam pozdrowienie pokoju w języku kirundi.
Pragnę podziękować Wam wszystkim za wsparcie i modlitwę, dzięki czemu wiem, że nie jestem sama
w moim powołaniu misyjnym, ale reprezentuję również i Was.
Dzisiaj, kiedy pisze ten list mija dokładnie trzy miesiące odkąd postawiłam swoje pierwsze kroki na
afrykańskiej ziemi.
Jakie wrażenia? Ból rozstania z najbliższymi, radość z wypełnienia się tego, na co czekałam tak wiele
lat, otwartość Burundczykow i zachwyt pięknem natury.
Jak już Wam wspominałam, moje Zgromadzenie jest w Burundi od 42 lat gdzie w trzech placówkach
prowadzi: szpital, porodówkę, opiekę medyczną dzieci, ośrodek zdrowia, aptekę, centrum dożywiania
dzieci i adopcję duchową dzieci, które dzięki regularnym wpłatom dobroczyńców z Polski, mogą
kontynuować swoją edukację. Siostry także- dzięki polskim dobroczyńcom -mogą pomóc zorganizować
budowę domów dla najuboższych.

Życie w Burundi jest ciężkie, to naprawdę jeden z najuboższych krajów Afryki, panuje tutaj ogromne
bezrobocie i ogromna bieda. Każdego dnia nie ma prądu przez wiele godzin, ostatnio nie miałyśmy
prądu nawet przez kilka dni, nie wspominając, że dostęp do prądu mają tylko ci, których na to stać.
Mieszkańcy musza każdego dnia zdobywać wodę, której brakuje zwłaszcza w porze suchej,
co za tym idzie nie dbają jak należy o higienę i cierpią z powodu różnych chorób.
Natomiast w porze mokrej często występuje epidemia malarii.
Serce ściska się patrząc na to i mając świadomość, że i tak się wszystkim nie pomoże, ale warto
robić to, co jest w naszej mocy, by ulżyć, choć niektórym.

Jeśli chodzi o mnie, to obecnie przebywam w misji znajdującej się na wzgórzach, trzeba zaznaczyć,
że Burundi to kraina tysięcy wzgórz, gdzie klimat jest bardzo przyjemny – z wyjątkiem miejsc
położonych w dolinach gdzie jest gorąco i duszno.
Wspólnotę tworzą siostry Polki i Burundyjki, porozumiewamy się i modlimy wjęzyku francuskim.
Jednak znajomość języka francuskiegoto nie wszystko, ponieważ większość mieszkańców Burundi

to ludzie prości i porozumiewający się tylko w języku tubylczym, czyli w kirundi.
Tworzenie wspólnoty dwunarodowościowej nie jest łatwe, ponieważ nasza polska mentalność i ich
mentalność to dwa różne światy, ale z Bożą pomocą wszystko jest możliwe.
Na co dzień pomagam we wspólnocie i uczę się języka kirundi, który nie jest łatwy, co więcej
ośmielę się stwierdzić, że język francuski przy nim to przysłowiowa „bułka z masłem”.
Dlatego też nadal proszę Was o modlitwę, abym podołała wszystkim trudom i wypełniła wolę Bożą.
Pomimo trudności, z jakimi trzeba mi się zmagać jestem szczęśliwa i za żadne skarby nie zmieniła bym
swojej decyzji o wyjeździe na misje.

Zapewniam o modlitwie w Waszych intencjach, szczególnie w każdą środę, kiedy to w całym
Zgromadzeniu modlimy się za naszych dobroczyńców.
Pragnę podziękować również wszystkim tym, którzy zdecydowali się podjąć Patronat Misyjny zarówno
w sposób oficjalny jak i anonimowy.
Niech dobry Bóg wynagrodzi Wam za wszelkie dobro, bo jak mówi polskie przysłowie:
„Co dasz ubogiemu – nie zginie, Bóg ci to odda w śmierci godzinie”.

Ponieważ wielu z Was pyta przez moich bliskich jak mogą pomóc, to na końcu podaje nr naszego konta
misyjnego, na który można wpłacać ofiarę z dopiskiem: ”NA MISJE DLA S. ALINY”

Nr kont:
PLN 47 1240 4650 1111 0010 1821 9862
EURO 19 1240 1431 1978 0000 1047 3553
USD 06 1240 1431 1787 0000 1047 3540

IMANA IBAHEZAGIRE! ( Imana ibahedzagile )
Co znaczy NIECH BÓG WAM BŁOGOSŁAWI!

Z darem modlitwy i z wdzięcznością
s. Alina Agnieszka Winiarska Kanoniczka Ducha Świętego

BURUNDI, Gatara 18.10.2023